无声的哭泣

                   孤独的走在繁华的城市
: A" U2 \0 W  G* S- s; X6 r/ P                   突然发现自己 漫无目的
                   被淹没在茫茫的人海里
                   只能笑着 重新再来一次
                                 ……
7 D0 h: o" y# @5 z7 L  v5 D                   曾忘不了的别勉强忘记
                   就让它们留在 从前记忆
7 i6 a2 f, M. d8 G9 `- Q2 ]+ ]                   随着时间慢慢的会消失
                   别太在意 始终彻彻底底
                                  ……
5 k" z6 O# X; i, r( t1 Q# k                或许是放了太多无奈在心里
; }8 N! T- ~! n# `) p                      无法解脱  无法喧释
& |* B4 n. M  w8 E0 S+ p  S$ A                才让自己这么沉重这么压抑
                       找不到曾经的勇气
; S) M! W! J, l0 \& }* c" w$ e1 t                                  ……
$ C1 a2 Q  \) x* d6 P2 K7 T, Q                也许是懂得现实多么不容易
2 M6 u2 \. X; M: }; y( i% u2 W$ \                      一直努力  一直坚持
                不让心灵变得空虚变得孤寂
4 N, L; m; q# `. C                       到最后只剩下哭泣

当背负着沉重游荡在这里，只是不想把往事一遍遍翻起，嘴里默念着我要放弃，却把思念从最疼的地方一回回提起，当幻觉被冷风吹散，发现脸上早就淌流着咸涩的泪滴

孤独的路途哭泣的魂灵。