无声的哭泣

                   孤独的走在繁华的城市
5 Z# L8 i/ o7 y0 x2 ~6 b  T" d5 |+ \2 F) ?                   突然发现自己 漫无目的
                   被淹没在茫茫的人海里
- {% n" p0 D7 j' x                   只能笑着 重新再来一次
                                 ……
                   曾忘不了的别勉强忘记
                   就让它们留在 从前记忆
" Y; I5 |( \  N                   随着时间慢慢的会消失
                   别太在意 始终彻彻底底
: p- R% x& `, l( u& E0 ^                                  ……
# S+ M& V0 D% m9 S. B! _                或许是放了太多无奈在心里
; N% z- m$ d1 W9 p                      无法解脱  无法喧释
                才让自己这么沉重这么压抑
3 _9 @0 o6 `0 Q, f; h  c                       找不到曾经的勇气
                                  ……
! `* Y$ y/ j3 s                也许是懂得现实多么不容易
% C3 Z9 u  v0 L4 n+ m( u0 V: U3 s                      一直努力  一直坚持
                不让心灵变得空虚变得孤寂
$ L0 x, {1 }' N3 X' E  d                       到最后只剩下哭泣

当背负着沉重游荡在这里，只是不想把往事一遍遍翻起，嘴里默念着我要放弃，却把思念从最疼的地方一回回提起，当幻觉被冷风吹散，发现脸上早就淌流着咸涩的泪滴

孤独的路途哭泣的魂灵。